تکنولوژی با سرعتی سرسام آور در حال پیشرفت است و شاخه های مختلف، از علوم پزشکی گرفته تا حوزه های قضایی، آموزشی و حتی دفاعی از این پیشرفت ها بهره مند شده اند.
یکی از این حوزه ها همانطور که گفته شد بخش نظامی است که جنگ و پیکار میان ارتش های مختلف دنیا را وارد سطوح تازه ای کرده است؛ تدوین استراتژی برای جنگ ها از طریق یادگیری عمیق و ماشین های خودرانی که به هدایت انسانی نیاز ندارند همه و همه مواردی هستتند که تا همین چندین سال اخیر بیشتر در فیلم های علمی و تخیلی شاهد به تصویر کشیده شدنشان بودیم و حتی تصور آنکه روزی در میدان های نبرد آنها را ببینیم هم در ذهن نمی گنجید.
در ادامه این مطلب قصد داریم به ارائه توضیحاتی پیرامون برخی از پیشرفت های اخیر در این حوزه بپردازیم.
هم شرکت ها و هم ارتش های دنیا چندی است که توجه ویژه ای را معطوف یادگیری عمیق کرده اند؛ این تکنولوژی به نیروهای نظامی امکان می دهد که با بهره گیری از توان بالای محاسباتی و حجم بالای داده ها، تصمیم گیری های حساس خود را انجام دهند.
در بستر نظامی، ارتش ها می توانند پیش از آنگه گلوله ای از تفنگ سربازان شلیک شود، جنگی تمام عیار را در قلمرو دیجیتالی به راه بیاندازند. به این ترتیب به جای ژنرال ها و فرماندهان نظامی، این کامپیوترها هستند که تصمیم می گیرند بهترین راه برای پیروزی چه خواهد بود.
یادگیری عمیق رابطه ای تنگاتنگ با هوش مصنوعی دارد اما در این باب، پاره ای ملاحظات اخلاقی نیز مطرح می شوند.
فرماندهان نظامی می توانند از ماشین های «هوشمند» برای تدوین استراتژی های خود پیش از در گرفتن جنگ استفاده نمایند اما در اختیار داشتن تسلیحاتی نظیر پهپاد که با استفاده از هوش مصنوعی دشمن را نشانه گرفته و می کشند باعث شکل گیری فضایی شبیه به فیلم ترمیناتور می شود.
از همین رو لازم است که در باب این موضوع مناقشات لازم صورت بگیرد تا مشخص شود که آیا انسان دوست دارد از این مرز عبور کند یا خیر؟
رسیدن به درجه استادی در زمینه هوش مصنوعی بسترهای لازم را برای ساخت ربات های پیشرفته هموار می کند؛ حوزه ای که ارتش های پیشرفته دنیا سرمایه گذاری های هنگفتی را در آن انجام داده اند.
در یک دهه اخیر انقلابی بزرگ در حوزه هواپیماهای کوچک بدون سرنشین رخ داد اما ارتش های دنیا از ساخت وسایل خودکار برای حرکت در زیر آب یا روی زمین هم غافل نبودند.
برای نمونه ارتش آمریکا ربات هایی را مورد آزمایش قرار داد که می توانند وسایل و تسلیحات مورد نیاز نیروهای زمینی را حمل کنند. آنها همچنین نوعی قایق هدایت شونده خودکار ساختند که می توانند با یکدیگر شبکه تشکیل دهند و هرگونه ماموریتی (از عملیات های دفاعی گرفته تا مراقبت نزدیک) را بدون به خطر انداختن سربازان به انجام برسانند.
شاید جنگ سرد تمام شده باشد اما سلاح های هسته ای همچنان به روز رسانی می شوند و کشورهای مختلف نیز از اهمیت این تسلیجات غافل نیستند.
البته چندی است که به لطف معاهدات مختلف بین المللی از حجم این تسلیحات در سرتاسر دنیا کاسته شده، با این همه، تسلیحات هسته ای باقی مانده یا نوسازی می شوند یا اینکه اصلاحاتی روی آنها اعمال می گردد تا کارایی شان بهتر از گذشته شود و از همین رو، کارشناسان هشدار داده اند که این اعمال تنها باعث شکل گیری رقابت های تسلیحاتی می شود.
هرگونه پیشرفت در زمینه تسلیحات هسته ای نیز توجه به آن روی سکه را ضروری می کند: دفاع در برابر موشک های طرف مقابل.
در حال حاضر شمار اندکی از کشورهای دنیا سیستم های سپر موشکی ویژه ای را در اختیار دارند که با پرتاب موشک به سمت موشک های پیشتر پرتاب شده آنها را متوقف می کند. با این همه، کارشناسان معتقدند در آینده سیستم هایی ساخته می شوند که از لیزر و گلوله های پرسرعت بهره خواهند برد.
البته هم اکنون نیز برخی ارتش های دنیا مشغول ساخت این تسلیحات هستند؛ خمپاره های الکترومغناطیسی که می توانند مهمات خود را با سرعت هفت برابر صوت پرتاب نمایند یکی از این موارد به شمار می روند.
اما شاید مهم ترین بخش این پازل دستیابی به مهارت در زمینه فرماندهی و کنترل نیروها باشد؛ منظور همان روش های مختلفی است که فرماندهان نظامی عملیات ها را مدیریت می کنند.
فرماندهی و کنترل (C&C) یعنی در اختیار داشتن سیستم های ارتباطی قابل اطمینان و دور نگه داشتن هکرها از شبکه های ارتش.
منبع :