فقط نوع استفاده اش تغییر کرده. تنها کافیست نگاهی به اجناس فروشگاه های الکترونیکی بیندازید تا با دیدن هدفون های بی سیم بفهمید بلوتوث هنوز هم زنده است. اما اگر فکر می کنید که تمام این هدفون ها یکسان هستند، سخت در اشتباهید.
درست است که همه آن ها از بلوتوث برای اتصال به گجت های هوشمند کمک می گیرند. اما این دلیل نمی شود که تکنولوژی به کار رفته در آن ها یکسان باشد. به زبان ساده می توان گفت بلوتوثی که حالا با آن طرف هستیم خیلی با خاطرات ما تفاوت دارد.
در حال حاضر بلوتوث با سه استاندارد مختلف تعریف می شود که هر یک ویژگی خاص و منحصر به فرد خود را دارند. عملکرد هر یک از این استانداردها نیز به شدت روی کیفیت صدای هدفون ها یا هر وسیله دیگری تاثیر گذار است.
پس باید حین خرید یک محصول تازه به این موارد نیز دقت کرد. از این رو در ادامه به معرفی هر یک از این استانداردها می پردازیم و از تفاوت هایشان برای تان می گوییم. پس با دیجیاتو همراه باشید.
A2DP: یک دوست قدیمی
A2DP یعنی Advanced Audio Distribution Profile. تقریبا از نامش هم پیداست که دقیقا برای چه چیزی طراحی شده. به زبان ساده A2DP وسیله ای برای استریم آدیوست. از آنجایی هم که A2DP از جمله قدیمی ترین مشخصات بلوتوث ها به حساب می آید، حالا از آن به عنوان استاندارد پیش فرض استریم آدیو از طریق بلوتوث یاد می شود.
تمام گجت های هوشمند امروزی، از موبایل ها گرفته تا اسپیکرها، از استاندارد A2DP پشتیبانی می کنند. چرا که خواه ناخواه این استاندارد با aptX نیز در تعامل است و به نوعی نمی توان آن را از گجت های هوشمند جدا کرد.
هدفون قدیمی و با کیفیت Motorola s305 که در سال ۲۰۰۹ روانه بازار شد، تنها از استاندارد A2DP پشتیبانی می کند.
استاندارد A2DP به صورت استریو عمل می کند و تقریبا قادر به شناسایی اغلب کدک های فشرده سازی فایل های صوتی است. کدک پیش فرضی هم که این استاندارد از آن پشتیبانی می کند SBC است؛ کدکی که حداکثر بیت ریت آن ۳۴۵ کیلوبیت بر ثانیه و نهایت فرکانسی که می تواند داشته باشد، ۴۸ کیلوهرتز است.
این مقدار به طور تقریبی معادل یک سوم کیفیت استاندارد سی دی است. به زبان ساده تر، تقریبا برابر با بالاترین کیفیت یک فایل MP3 ضبط شده. البته SBC تنها کدکی نیست که A2DP از آن پشتیبانی می کند.
بلکه MP3 ،AAC و حتی ATRAC نیز جزو کدک هایی هستند که A2DP قادر به شناسایی آن هاست. با این حال مهمترین نکته ای که در مورد A2DP وجود دارد، حداکثر پشتیبانی آن از پهنای باند ۷۲۸ کیلوبیت بر ثانیه است. این مقدار حداقل پهنای باندی است که یک فایل صوتی با کیفیت می تواند داشته باشد. پس به همین منظور نمی توان از A2DP انتظار خیلی بالایی داشت.
aptX: یک پیشرفت بزرگ
کوالکام با خرید CSR در سال ۲۰۱۵، زمینه را برای حضور فرمت aptX روی بسیاری از موبایل های امروزی آماده کرد.
aptX نیز همانند SBC یا MP3 یک فرمت فشرده سازی است. اما شاید بتوان آن را یک نسخه بهتر از تمام کدک های حال حاضر نامید. چرا که aptX برای آن طراحی شده تا تمام محدودیت ها را کنار بزند.
aptX یک متد فشرده سازی اختصاصی است که سعی دارد با حفظ دامنه بسامد صوتی، آن را همزمان تا جایی فشرده کند که قادر به انتقال از طریق مسیر محدود A2DP باشد
بر اساس گفته های CSR، استاندارد aptX یک متد فشرده سازی اختصاصی است که سعی دارد با حفظ دامنه بسامد صوتی، آن را همزمان تا جایی فشرده کند که قادر به انتقال از طریق مسیر محدود A2DP باشد.
همچنین طبق ادعای توسعه دهنده، aptX سرعت بالاتری هم در اینکد و دیکود کردن فرمت های صوتی دارد. همین موضوع فاصله زمانی رسیدن صدا به هدفون در مواقعی که در حال تماشای ویدیو هستید را کمتر می کند. به زبان ساده تر صدایی که از طریق هدفون بلوتوث خود می شنوید به شدت با ویدیو در حال پخش مطابقت دارد و هیچ وقفه ای در آن دیده نمی شود.
از سوی دیگر AptX HD را داریم که با کیفیت ۲۴ بیتی و فرکانس ۴۸ کیلوهرتزی خود نسخه بهبود یافته ای برای aptX به حساب می آید و قادر است با بیت ریت بالاتری به استریم فایل های صوتی بپردازد. اما رفتن به دنبال aptX یک مشکل عمده هم دارد.
مشکل اینجاست که برای استفاده از aptX، هر دو گجتی که می خواهید میان آن ها ارتباط برقرار کنید، باید از این استاندارد پشتیبانی کنند. پس به بیانی دیگر، اگر موبایل تان با aptX آشنا باشد و هدفونتان بویی از وجود آن نبرده باشد، باید به همان روش اُلد اسکول و قدیمی بسنده کنید.
ایرپادهای اپل و چیپ W1: یک استاندارد دیگر
چیزی در مورد آیفون ها می دانید؟ ایرپاد ها چطور؟ آیا به نظرتان آن ها هم از aptX پشتیانی می کنند؟ اگر این طور فکر می کنید سخت در اشتباهید. درست است که ایرپادها بلوتوث دارند اما این دلیل نمی شود که تکنولوژی شان با دیگر محصولات موجود در بازار یکسان باشد.
ایرپادها تکنولوژی خاص خودشان را دارند و از چیپ W1 برای اتصال به گجت های دیگر استفاده می کنند. البته هر گجتی هم قادر نیست که از این طریق به ایرپادها متصل شود؛ بلکه فقط گجت هایی از این سیستم پشتیبانی می کنند که iOS 10.2 یا Sierra 10.12 را دریافت کرده باشند.
این یعنی اتصال از طریق چیپ W1، یک مسیر انحصاری است که فقط گجت های ساخته شده توسط اپل قادر به تردد در آن هستند. اما این مسیر انحصاری حسابی به نفع طرفداران اپل است. چرا که از این طریق می توان یک تجربه شنیداری فوق العاده داشت که مسلما با A2DP حتی قادر به تصور آن هم نیستیم.
با این حال مشکل اینجاست که ایرپادها از aptX پشتیبانی نمی کنند. از این رو، اتصال آن ها به گجت هایی که متعلق به اپل نیستند، مزیت چندانی برای تان ندارد. چرا که خبری از آن استاندارد انحصاری خاص نیست و نهایتا صداها را از طریق مسیر قدیمی و نه چندان با کیفیت A2DP می شنوید.
چگونه بفهمیم که می توانیم از aptX استفاده کنیم یا نه؟
پیش از شروع هر کاری باید به سراغ مشخصات فنی گجت هوشمندتان بروید. از آنجایی هم که بیشتر کاربران این روزها برای پخش فایل های صوتی خود از موبایل شان استفاده می کنند، باید گفت اکثر تلفن های هوشمند اندرویدی که تاریخ تولیدشان به پس از سال ۲۰۱۴ باز می گردد، از aptX پشتیباتی می کنند.
اگر موبایل تان از پردازنده اسنپدراگون استفاده می کند، دیگر جای نگرانی نیست. چرا که aptX متعلق به این شرکت است و اسنپدراگون تقریبا آن را روی تمام موبایل های هوشمندی که از پردازنده هایش استفاده می کنند، لایسنس کرده.
اما پس از بررسی گجت اصلی خود باید به سراغ دستگاه گیرنده بروید و ببینید که آیا آن هم از aptX پشتیبانی می کند یا نه. اینجاست که شاید کمی به مشکل بخورید. تنها راهی که دارید خواندن مشخصات فنی آن محصول است.
عموما پشتیبانی از aptX در این محصولات به شدت کم دیده می شود. به نوعی می توان گفت که این تکنولوژی مخصوص گجت های گران قیمت است و اغلب نمی توان با بودجه کم از کیفیت بالای آن بهره برد. با این حال نمی توان این موضوع را به طور کلی مطرح کرد. در حال حاضر در بازار محصولات ارزان قیمت تری هم پیدا می شوند که از aptX پشتیبانی می کنند. فقط باید کمی بیشتر تحقیق کنید تا بتوانید آن ها را پیدا کنید.
منبع :